Día das Letras Galegas
Cada estrela, o seu diamante;cada nube, branca pruma;
triste a lúa marcha diante.
Diante marcha crarexando
veigas, prados, montes, ríos,
onde o día vai faltando.
Falta o día e noite escura
baixa, baixa, pouco a pouco,
por montañas de verdura.
De verdor e de follaxe,
salpicada de fontiñas
baixo a sombra do ramaxe.
Do ramaxe donde cantan
paxariños piadores,
que ca aurora se levantan.
Que ca noite se adormecen
para que canten os grilos
que cas sombras aparecen.
Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa.
Miña casa, meu abrigo;
vanse todos, eu me quedo
sin compaña nin amigo.
Eu me quedo contemprando
as laradas das casiñas
por quen vivo suspirando.
Ven a noite…, morre o día,
as campanas tocan lonxe
o tocar da Ave María.
Elas tocan pra que rece;
eu non rezo, que os saloucos
afogándome parece
que por min tén que rezar.
